Ο φόβος των κεραυνών. Μια προσωπική ιστορία

Όταν εργαζόμουν στις βάρδιες της ΕΜΥ, μας τηλεφωνούσαν συχνά δύο φίλοι, ένας από την περιοχή της Πλάκας και ένας από τη Γλυφάδα. Ζητούσαν πληροφορίες για το ενδεχόμενο εκδήλωσης καταιγίδων με τις οποίες είχαν ένα είδος φοβίας. Οι άνθρωποι αυτοί μας ήταν ιδιαίτερα συμπαθείς και ορισμένες φορές για να τους καθησυχάσουμε ελαφραίναμε τις προγνώσεις. Εξάλλου, σε μια εποχή που δεν είχαμε συστήματα  ανίχνευσης ηλεκτρικών εκκενώσεων, οι δορυφορικές εικόνες ήταν ελάχιστες και οι παρατηρήσεις από περιοχές Δ-ΝΔ της χώρας ελλιπείς, δεν είμαστε και πολύ σίγουροι για τις προβλέψεις μας. Όμως, αισθανόμασταν πολύ άσχημα όταν με τον τρόπο τους μας έδειχναν ότι δεν είναι σωστό να μην τους λέμε την αλήθεια. Όταν μάθαμε ότι, πέρα από την όποια διαίσθησή τους, ανίχνευαν τις ατμοσφαιρικές ηλεκτρικές εκκενώσεις παρακολουθώντας τα παράσιτα του ραδιοφώνου στην μπάντα των βραχέων κυμάτων, οι προβλέψεις μας έγιναν αντικειμενικές.

  Οι χρόνιοι και μη ρεαλιστικοί φόβοι, από τους οποίους υπέφεραν οι φίλοι που προαναφέρθηκαν, είναι βασανιστικοί και συχνά έχουν ως αφετηρία καταστάσεις που ζήσαμε στη νηπιακή ή την παιδική μας ηλικία. Πέρα όμως από αυτούς τους φόβους, που οι ειδικοί αποκαλούν φοβίες ή εμμονές, υπάρχει και ο φόβος που νοιώθουμε όλοι μας όταν αντιμετωπίζουμε έναν πραγματικό κίνδυνο. Ο συγκεκριμένος φόβος είναι αντίδραση όχι απλά ωφέλιμη αλλά και απαραίτητη για την επιβίωση στις περιπτώσεις εκδήλωσης επικίνδυνων φυσικών φαινομένων. Σαν έφηβος μεγάλωσα σε ένα ημιαγροτικό περιβάλλον και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι καταιγίδες με είχαν βρει στην ύπαιθρο με τους κεραυνούς να πέφτουν δίπλα μου. Τα μέτρα προστασίας από τα πολύ επικίνδυνα αυτά φαινόμενα μας τα είχαν πει οι δάσκαλοί μας, αλλά συχνά δεν τα εφαρμόζαμε όπως έπρεπε. Έχοντας από παιδί αυτή τη χαλαρή στάση απέναντι στην επικινδυνότητα των κεραυνών και νοιώθοντας γι’ αυτούς την παράξενη έλξη που προκαλεί η τεράστια για τα ανθρώπινα μέτρα δύναμη της φύσης, πορεύτηκα αρκετές δεκαετίες.

  Την 23^η Νοεμβρίου 1998 ο καιρός της χώρας επηρεάστηκε σημαντικά από ένα οργανωμένο βαρομετρικό χαμηλό που μας είχε έλθει από τα νοτιοδυτικά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όσα ζήσαμε το μεσημέρι της ημέρας εκείνης στο Εθνικό  Μετεωρολογικό Κέντρο: οι βάσεις των καταιγιδοφόρων νεφών είχαν κατέβει τόσο χαμηλά που έκρυβαν τις κεραίες των τηλεοράσεων των πολυκατοικιών του Ελληνικού, οι κεραυνοί με τρομερή συχνότητα φώτιζαν σχεδόν σε συνεχή βάση το σκοτεινό τοπίο και οι βροντές τράνταζαν συθέμελα το κτήριο της ΕΜΥ. Ξαφνικά ένοιωσα ένα σφίξιμο στην καρδιά που το απέδωσα στην αγωνία που είχα ως προϊστάμενος του Τμήματος Προγνώσεων για τις πιθανές επιπτώσεις του φαινομένου που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μας. Όταν πια το κακό σταμάτησε, έμαθα ότι ένας κεραυνός είχε πέσει στο σπίτι μου. Οι ζημιές μεγάλες, αλλά ευτυχώς οι δικοί μου άνθρωποι ήταν σώοι και αβλαβείς. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι χτυπήθηκε από κεραυνό μια πολυκατοικία σε μια περιοχή που απέχει εκατό μέτρα από τα Δικαστήρια (πρώην Σχολή Ευελπίδων). Συμπερασματικά, τα καιρικά φαινόμενα τα αγαπάμε και τα χαιρόμαστε, αλλά δεν πρέπει να υποτιμούμε τους κινδύνους που μπορούν να προέλθουν από αυτά είτε βρισκόμαστε στην ύπαιθρο είτε στην πόλη.