Αναμνήσεις από τη χειμωνιάτικη Κόνιτσα

Κόνιτσα, 11-1-2017. Φωτ. Αθανάσιος Κακαράντζας

Πηγή: http://www.distrato.com/portal/?p=13191

Από τα μαθητικά μου χρόνια στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο της Κόνιτσας ο βαρύτερος -για μας τα παιδιά ο καλύτερος- χειμώνας ήταν ο χειμώνας του 1962-63. Μαθητής τότε της Β΄ Γυμνασίου θυμάμαι ακόμα ότι οι τρομεροί χιονιάδες είχαν αρχίσει στα μέσα του Γενάρη του 1963. Από μια άποψη, στενοχωριόμασταν που τα χιόνια δεν είχαν έλθει την περίοδο των διακοπών των Χριστουγέννων, αλλά ένα αναπάντεχο γεγονός άλλαξε υπέρ μας τα δεδομένα. Τη 19^η Ιανουαρίου 1963 τριάντα δύο χιλιάδες δάσκαλοι και καθηγητές κήρυξαν απεργία διαρκείας, διεκδικώντας αύξηση των αποδοχών τους και τη λήψη μέτρων για την αναβάθμιση της στοιχειώδους και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Χαρά Θεού για μας. Όλη μέρα έξω παίζοντας και στήνοντας παγίδες για κοτσύφια. Το χιόνι 60 με 80 εκατοστά και το κρύο πολύ, αλλά το σπίτι δεν μας χωρούσε. Μάταια φώναζαν πως θα αρρωστήσουμε οι μανάδες μας και μέρα-νύχτα παρακαλούσαν να λυθεί η απεργία. Οι απεργοί όμως δεν υποχωρούσαν και οι ευτυχισμένες μέρες μας κράτησαν ως την 7^η Φεβρουαρίου. Την «αποφράδα» εκείνη ημέρα η κυβέρνηση αποφάσισε την πολιτική επιστράτευση των καθηγητών και την επομένη κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Το πανηγύρι είχε τελειώσει. Ήλθαν κατόπιν και οι εξετάσεις του πρώτου εξαμήνου που είχαν αναβληθεί και μας …αποτελείωσαν.

Τη χειμερινή περίοδο στην Κόνιτσα προβλήματα δημιουργούν οι χαμηλές θερμοκρασίες τις πρωινές ώρες, καθώς οι ακτίνες του Ήλιου αργούν να φθάσουν στην  πόλη. Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους κατοίκους κυρίως της επάνω Κόνιτσας  δημιουργείται όταν έχει χιονίσει και  εκείνοι είναι αναγκασμένοι για δουλειές ή για ψώνια να κατεβούν τους παγωμένους κατηφορικούς δρόμους ώσπου να φθάσουν στην Αγορά. Γράφει ο αείμνηστος ευπατρίδης Κονιτσιώτης Γιάννης Λυμπερόπουλος: «Με το ξεροβόρι της βαρυχειμωνιάς πάγωναν τα στενά μονοπάτια που είχαν χαραχθεί πάνω στους  χιονισμένους  κατηφορικούς δρόμους της Κόνιτσας, κι έτσι το διάβα γινόταν προβληματικό. Όσοι προσπαθούσαν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της μετακίνησης μεταμορφώνονταν σε κάτι κωμικά όντα, ανάμεσα από πουλί κι ερπετό. Χοροπηδώντας στα κάτασπρα σοκάκια, λίγο κυρτωμένοι από τη μέση κι απάνω, μ’ απλωμένα χέρια, σα φτερά έτοιμα να πετάξουν, φαίνονταν να ισορροπούν στον κατήφορο πότε σερνάμενοι και πότε σφινώνοντας τα ανοιγμένα  σε αμβλεία γωνία πόδια τους στις παρυφές του μονοπατιού δεξιά και αριστερά, εκεί που το μαλακό χιόνι αντάμωνε τον πάγο και υποχωρούσε στην πίεση… Κάθε τόσο κοντοστέκονταν … Κι έπειτα με μιας έπαιρναν φόρα και πετάγονταν σα σπρωγμένοι τον κατήφορο» (Παζαριού Ανατομή. Εκδόσεις Ιππόνικος, Αθήνα 1971).