Παραμυθένια λευκή ομορφιά

Παραλίμνια περιοχή των Ιωαννίνων, 11-1-2017. Φωτ, Δημήτρης Νάκος

Ο τωρινός χιονιάς στα Γιάννενα μου θυμίζει το μεγάλο χιονιά του Ιανουαρίου του 1968, τον οποίο  είχα την τύχη και ταυτόχρονα την ατυχία να ζήσω ως πρωτοετής φοιτητής του νεοσύστατου τότε Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Λέω τύχη, γιατί πάντα μου άρεσε το χιόνι και λέω ατυχία γιατί είχα ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ. Θυμάμαι, μοιραζόμουνα τότε το ίδιο δωμάτιο με έναν παιδικό μου φίλο που είχε περάσει και αυτός στην ίδια σχολή. Το δωμάτιο διέθετε για θέρμανση μια μικρή ξυλόσομπα, την οποία σχεδιάζαμε να ανάψουμε μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων, αφού βέβαια πρώτα προμηθευόμασταν ξύλα. Τελικά, αξιωθήκαμε να πάμε να αγοράσουμε ξύλα όταν το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα. Με αυτές τις συνθήκες, τα μόνα ξύλα που βρήκαμε ήταν χλωρά και βρεγμένα που δεν άναβαν με τίποτα. Έτσι, χωρίς καθόλου θέρμανση, περάσαμε εκείνον τον παγωμένο Γενάρη που το ύψος του χιονιού στην πόλη είχε φθάσει το μισό μέτρο.