Μπουμπουνητά ή βροντές κανονιών;

Το σούρουπο της 27^ης Οκτωβρίου 1940 στη ΒΔ Ελλάδα ήταν συννεφιασμένο. Στα μεθοριακά φυλάκια όλης της έκτασης των Ελληνοαλβανικών συνόρων και στα παγωμένα υψώματα της Πίνδου οι Έλληνες στρατιώτες επαγρυπνούσαν. Εδώ και μέρες περίμεναν τους Ιταλούς, αποφασισμένοι να δώσουν τη δική τους απάντηση στη χωρίς όρια προκλητικότητα των αντιπάλων τους. Με τον ερχομό της νύχτας άρχισαν να εκδηλώνονται βροχές και καταιγίδες με αποτέλεσμα το έργο των σκοπών - παρατηρητών να γίνει δύσκολο. Με τεντωμένα αυτιά προσπαθούσαν μέσα στο φυσικό χαλασμό να αφουγκραστούν ήχους από ερπύστριες εχθρικών τανκς ή οτιδήποτε άλλο μπορούσε να προδώσει το ξεκίνημα της ιταλικής εισβολής. Και σαν να μην έφθανε αυτό, τα αδιάκοπα μπουμπουνητά και τα παράσιτα από τις αστραπές δημιουργούσαν προβλήματα στην επικοινωνία των μεθοριακών φυλακίων με τις διοικήσεις των ταγμάτων προκαλύψεως. Στην έδρα της VΙΙΙ Μεραρχίας αρχικά υπήρχε κάποια αμφιβολία για τις προθέσεις του εχθρού, αλλά όσο οι ώρες περνούσαν και οι πληροφορίες πλήθαιναν, η εικόνα έγινε ξεκάθαρη: η επιθετική κίνηση των Ιταλών είχε ξεκινήσει σε όλο το μήκος του μετώπου.

Στην Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία η 28^η Οκτωβρίου 1940 ξημέρωσε με συννεφιασμένο ουρανό και κάποιες βροχές, οι οποίες στις περισσότερες περιοχές ήταν ασθενείς και επέτρεπαν στους κατοίκους τους να πάνε στις καθημερινές τους δουλειές χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Πιο χαρούμενοι από όλους ήταν οι αγρότες, διότι οι βροχές των τελευταίων ημερών είχαν κάνει τα χωράφια τους έτοιμα για όργωμα. Όμως, σε ελάχιστες ώρες οι νεότεροι από αυτούς αντί για το αλέτρι έπιασαν το όπλο και με το τραγούδι στα χείλη τράβηξαν προς τα εκεί που το χρέος τους καλούσε. Πολλοί από αυτούς που έφυγαν δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Τα κόκαλά τους είναι ακόμα σπαρμένα στα βουνά της Αλβανίας.

Τιμή σε εκείνους που με τη θυσία τους έκαναν την 28^η Οκτωβρίου του 1940 φωτεινό φάρο ομοψυχίας, αντίστασης και ελευθερίας ενός αριθμητικά μικρού, αλλά ιστορικά Μεγάλου Έθνους!