Την άνοιξη του 1529, ο Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής συγκέντρωσε στην Οθωμανική Βουλγαρία πολύ μεγάλο στρατό και στις 10 Μαΐου ξεκίνησε την εκστρατεία του προς την κεντρική Ευρώπη με στόχο την εξασφάλιση του ελέγχου της Ουγγαρίας και τη μείωση της απειλής των νέων συνόρων της αυτοκρατορίας του. Από την αρχή της εκστρατείας τα εμπόδια για τους Τούρκους ήταν μεγάλα. Οι ανοιξιάτικες βροχές εκείνη τη χρονιά ήταν συνεχείς και έντονες και προκάλεσαν εκτεταμένες πλημμύρες στη Βουλγαρία. Οι δρόμοι έγιναν σχεδόν αδιάβατοι και πολλά μεγάλου διαμετρήματος κανόνια εγκαταλείφθηκαν στους βάλτους. Παράλληλα, πολλές καμήλες ασυνήθιστες σε τέτοιες καιρικές συνθήκες χάθηκαν και αρρώστιες προκάλεσαν την απώλεια πολλών γενιτσάρων που αποτελούσαν το εκλεκτό τμήμα του Τουρκικού Στρατού. Οι συνθήκες για τους Τούρκους ήταν αντίξοες σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού, το οποίο ήταν ένα από τα πιο βροχερά καλοκαίρια στην κλιματική ιστορία της κεντρικής Ευρώπης. Με αυτές τις συνθήκες η προέλαση του στρατού του Σουλεϊμάν καθυστέρησε και έτσι οι Βιεννέζοι πρόλαβαν να οργανώσουν όσο καλύτερα μπορούσαν την άμυνά τους. Τελικά, ο Οθωμανικός στρατός, εξαντλημένος και αποτελούμενος κατά το ένα τρίτο από ελαφρύ ιππικό που ήταν ακατάλληλο για πολιορκία, έφθασε το Σεπτέμβριο του 1529 μπροστά στα τείχη της Βιέννης. Η πολιορκία της πόλης άρχισε στις 27 του μηνός, αλλά παρά τις προσπάθειες των Οθωμανών η πόλη άντεξε στις εφόδους τους και οι επιτιθέμενοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη μάχη λίγες μέρες αργότερα, στις 15 Οκτωβρίου 1529. Στη συνέχεια οι Τούρκοι ανέλαβαν κάποιες ακόμα επιθετικές πρωτοβουλίες σε άλλες περιοχές της κεντρικής Ευρώπης, οι οποίες όμως κατέληξαν σε αποτυχία. Οι βροχές που δεν έλεγαν να σταματήσουν και οι πρώιμες ισχυρές χιονοπτώσεις που ακολούθησαν επιδείνωσαν την κατάσταση και τελικά η υποχώρησή τους κατέληξε σε καταστροφή.
13 Δεκεμβρίου 2012