Ο «μεθυσμένος» Φλεβάρης και τα «πιωμένα» μοντέλα

Σε τούτο το μπλογκ παραθέτουμε ποιήματα, κάνουμε ρομαντικούς λαογραφικούς περιπάτους και συχνά αναφερόμαστε σε στιγμές της ιστορίας που ο καιρός έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Όμως, τόσο στον καιρό όσο και στο κλίμα, πάντα ψάχνουμε την επιστημονική αλήθεια, χωρίς την οποία είμαστε χαμένοι. Στα πλαίσια αυτά γυρίζω λίγο πίσω στο υστερόγραφο της χθεσινής πρόγνωσης και ρωτώ: «Ποιοι στην πραγματικότητα μεθούν τον Φλεβάρη και τα μοντέλα;» 

Φίλοι μου, τον καιρό του μήνα που έρχεται σε λίγες μέρες τον μεθάει ο Ήλιος που μέρα με τη μέρα κερδίζει συνεχώς ύψος στον ουράνιο θόλο και στέλνει συνεχώς μεγαλύτερα ποσά ενέργειας (θερμότητας) στο Β. Ημισφαίριο του πλανήτη μας. Σε αυτές τις νέες συνθήκες, η φύση συνεχώς προσπαθεί να ισορροπήσει με τον τρόπο που μόνο αυτή γνωρίζει και με ότι αυτό συνεπάγεται για τον καιρό.

Από την άλλη πλευρά, οι εξισώσεις (φυσικοί νόμοι) που χρησιμοποιούν όλα τα μοντέλα είναι οι ίδιες. Οι διαφορές που παρατηρούνται μεταξύ των αποτελεσμάτων τους έχουν να κάνουν με τη διακριτική τους ικανότητα, τα δεδομένα αφομοίωσης (data assimilation), τις παραμετροποιήσεις, τις τεχνικές προσομοίωσης των διάφορων διεργασιών κ.λπ. Προσωπικά, παρόλο που με τις συστηματικές επαληθεύσεις μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα για τις δυνατότητες κάθε μοντέλου, δεν στέκομαι πολύ σε αυτά τα στοιχεία που συχνά αλλάζουν. Έχοντας γνωρίσει τα διάφορα μοντέλα από τότε που άρχισαν να χρησιμοποιούνται συστηματικά στην πρόγνωση του καιρού, κατέληξα να βλέπω όλα τα τρεξίματά τους ως μέλη ενός «δια-μοντελικού» Ensemble Prediction System (EPS), τα οποία βέβαια όσο αυξάνεται ο προγνωστικός χρόνος τόσο αποκλίνουν μεταξύ τους. Προφανώς, οι διαφορές μεταξύ των μελών αυτού του «δια-μοντελικού»  Ensemble Prediction System είναι περισσότερες και μεγαλύτερες από τις διαφορές του Ensemble Prediction System ενός μόνο μοντέλου, αλλά για τις προγνώσεις πέραν τις 5^ης ή 6^ης ημέρας αποκτούν όλο και μικρότερη σημασία.

Με βάση τα παραπάνω και τις βασικές αδυναμίες της αριθμητικής πρόγνωσης του καιρού, στις οποίες κυρίαρχη θέση κατέχει η αδυναμία μας να αποτυπώνουμε με ακρίβεια την πραγματική κατάσταση της ατμόσφαιρας μια δεδομένη χρονική στιγμή (αρχικές συνθήκες), έχω τη γνώμη ότι αυτοί που «μεθούν» τα μοντέλα είμαστε εμείς. Όταν τους δίνουμε να πιουν λίγα ποτηράκια, μια χαρά τα λένε. Όταν τα ποτηράκια αυξάνονται, ζαλίζονται και όταν περνάμε το όριο (πάνω από 7 ποτηράκια - μέρες πρόγνωσης), δεν ξέρουν τι λένε.

Καλημέρα σε όλους