Άλλο γαϊδουροκαλόκαιρο και άλλο καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου!

Φθινοπωρινή εικόνα στο Νεοχώρι Φαλαισίας, της Αγγελικής Γκογκίδη

Η λέξη γαϊδουροκαλόκαιρο παραπέμπει σε ένα καλοκαίρι μακρόσυρτο που αρνείται με πείσμα να μας εγκαταλείψει, κλέβοντας μέρες και εβδομάδες από τον Σεπτέμβριο και ενίοτε από το πρώτο μισό του Οκτωβρίου. Η αίσθηση δεν είναι ευχάριστη γιατί όχι μόνο είμαστε κουρασμένοι από την πολύμηνη ταλαιπωρία της καλοκαιρινής ζέστης, αλλά και γιατί βιώνουμε συνθήκες αυξημένου δείκτη δυσφορίας λόγω του συνδυασμού των υψηλών θερμοκρασιών, των αυξημένων τιμών της σχετικής υγρασίας και της πτώσης της έντασης των ανέμων (μελτεμιών).

Το γαϊδουροκαλόκαιρο δεν έχει σχέση με το καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου που με διάφορα ονόματα συναντάμε σε πολλές περιοχές των μέσων γεωγραφικών πλατών και στα δύο Ημισφαίρια της Γης. Το καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου των Ελλήνων, το ινδιάνικο καλοκαίρι των Βορειοαμερικανών, ο χρυσός Οκτώβρης των Γερμανών, το καλοκαίρι των Τσιγγάνων των Βουλγάρων κ.λπ. αναφέρονται σε ένα διάστημα καλοκαιρίας στα μέσα ή προς τα τέλη του φθινοπώρου που έρχεται μετά από τις πρώτες «αναγνωριστικές» ψυχρές εισβολές του χειμώνα και πριν από την αποκατάσταση της εύρυθμης ατμοσφαιρικής κυκλοφορίας της χειμερινής περιόδου. Σε αντίθεση με το γαϊδουροκαλόκαιρο, το καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου είναι ευχάριστο. Είναι η τελευταία αναλαμπή του καλοκαιριού, ένα δώρο της φύσης για τις τελευταίες προετοιμασίες των ανθρώπων πριν από τον οριστικό ερχομό του χειμώνα. Είναι, θα λέγαμε, οι αλκυονίδες ημέρες του φθινοπώρου!