Στο τέλος του καλοκαιριού οι αέριες μάζες στη Μεσόγειο είναι πολύ θερμές και υγρές, δηλαδή δυνητικά ασταθείς και συνήθως παραμένουν συγκεντρωμένες στα κατώτερα στρώματα της τροπόσφαιρας.Το δυναμικό αίτιο που προκαλεί την έκλυση της δυνητικής αστάθειας είναι μια διαταραχή της ανώτερης ατμόσφαιρας η οποία συνδέεται με την εμφάνιση ενός κλάδου του πολικού αεροχειμάρρου στην περιοχή. Στην επιφάνεια είτε δημιουργούνται νέες μετωπικές υφέσεις (βαρομετρικά χαμηλά που συνοδεύονται από μέτωπα κακοκαιρίας) είτε ενισχύονται οι υφέσεις που φθάνουν στην περιοχή από τη δυτική ή τη βόρεια Ευρώπη. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο ΚΑΙΡΟΣ, Ο ΓΙΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ, Τόμος ΙΙ ‘η πρόγνωση’, «τα επί μέρους στοιχεία που συμβάλλουν στην αύξηση της έντασης των βροχοπτώσεων και στη μεγαλύτερη διάρκεια των καταιγίδων είναι:
• Τα μεγάλα ποσά της λανθάνουσας θερμότητας που απελευθερώνονται με τη συμπύκνωση των υδρατμών και ενισχύουν τις διαδικασίες κατακόρυφης μεταφοράς.
• Οι αεροχείμαρροι χαμηλού ύψους που παρατηρούνται μπροστά από τα ψυχρά μέτωπα και τροφοδοτούν με θερμό και υγρό αέρα τις διαταραχές. Με αυτόν τον τρόπο αναπληρώνονται συνεχώς τα ποσά των υδρατμών που με τη συμπύκνωσή τους μετατρέπονται σε βροχή και απομακρύνονται από το σύστημα.
• Το ανάγλυφο της περιοχής. Τα μεγαλύτερα ύψη βροχής παρατηρούνται πάντοτε στις προσήνεμες στο ρεύμα περιοχές».
Σεπτέμβριος 2012
