Ο γάιδαρος είναι ένα συμπαθές τετράποδο και το καλοκαίρι της πατρίδας μας είναι (ή ήταν;) ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια του κόσμου, αλλά η λέξη γαϊδουροκαλόκαιρο παραπέμπει σε κάτι που σαφώς δεν είναι ευχάριστο. Παραπέμπει σε ένα καλοκαίρι εφτάψυχο που αρνείται με πείσμα να μας εγκαταλείψει. Ένα καλοκαίρι που έχει πλέον τη δύναμη και το θράσος να κλέβει μέρες και εβδομάδες όχι μόνο από τον Σεπτέμβριο αλλά και από τον Οκτώβριο. Εμείς, κουρασμένοι από την πολύμηνη ταλαιπωρία της ζέστης και λουσμένοι στον ιδρώτα που προκαλεί ο συνδυασμός των υψηλών θερμοκρασιών με τις αυξημένες τιμές της σχετικής υγρασίας, παρακολουθούμε απλά τα γεγονότα, ελπίζοντας να δούμε στα καθημερινά τρεξίματα των μοντέλων καιρού κάποια αξιόλογη ατμοσφαιρική διαταραχή να έρχεται προς την περιοχή μας. Πώς, λοιπόν, μπορείς με τέτοιες συνθήκες να αγαπήσεις ή, έστω, να συμπαθήσεις το γαϊδουροκαλόκαιρο;
Κάποιοι ονομάζουν γαϊδουροκαλόκαιρο τόσο το Καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου όσο και το Καλοκαίρι των Ινδιάνων (Indian Summer). Μέγα λάθος, για μα μην πω ανοσιούργημα! Ποια σχέση μπορεί να έχει το Καλοκαιράκι του Αγίου Δημητρίου των Ελλήνων, το Ινδιάνικο Καλοκαίρι των Βορειοαμερικανών, ο Χρυσός Οκτώβρης των Γερμανών ή το Καλοκαίρι των Τσιγγάνων των Βουλγάρων με καιρούς σαν και αυτούς που βιώνουμε αυτές τις μέρες; Η καλοκαιρία στα μέσα ή προς τα τέλη του φθινοπώρου έρχεται μετά από τα πρώτα κρύα της νέας χειμερινής περιόδου και είναι ευχάριστη. Είναι η τελευταία αναλαμπή του καλοκαιριού, ένα δεύτερο ξανάνιωμα, ένα δώρο της φύσης για τις τελευταίες προετοιμασίες των ανθρώπων πριν από τον οριστικό ερχομό του χειμώνα.
Σεπτέμβριος 2012
