Ιουλιανές αναμνήσεις

Φαράγγι Βοϊδομάτη

Το καλοκαίρι στην Κόνιτσα, από πλευράς ζέστης, οι χειρότερες ώρες είναι οι απογευματινές, όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν κάθετα στην αμφιθεατρικά χτισμένη πόλη και την «πυρπολούν». Ευτυχώς, όμως, αυτό δεν κρατάει πολύ. Όταν ο ήλιος κρύβεται πίσω από τη Νεμέρτζικα και έρχεται το βράδυ, η κατάσταση αλλάζει γρήγορα. Οι αύρες των κοιλάδων δίνουν τη θέση τους στις αύρες των ορέων και δροσερός αέρας (ο «αχπάνου» όπως τον έλεγε ένας Γιαννιώτης φίλος μου) αρχίζει να κατεβαίνει προς την πόλη από τις χαράδρες της Τραπεζίτσας και των άλλων βουνών. Όσο προχωράει η νύχτα, η δροσιά γίνεται πιο αισθητή και είναι λίγες οι νύχτες που μπορείς να μείνεις έξω χωρίς μπουφάν.

Ο Ιούλιος του 1973 με βρήκε στη γενέθλια γη. Από όσο θυμάμαι, στα μέσα του μήνα άρχισαν να σφίγγουν οι ζέστες όχι μόνο στην Κόνιτσα, αλλά σε όλη τη χώρα. Η κορύφωση ήλθε το τετραήμερο 17 με 20 Ιουλίου, στη διάρκεια του οποίου στην πατρίδα μας σημειώθηκε ένας από τους ισχυρότερους καύσωνες του δεύτερου μισού του 20^ού αιώνα. 

Ο καύσωνας εκείνος έγινε ιδιαίτερα αισθητός στην ανατολική ηπειρωτική Ελλάδα τη 19^η Ιουλίου, όταν επικράτησαν Δ-ΒΔ άνεμοι και σε ορισμένες περιοχές η θερμοκρασία ξεπέρασε τους 45 βαθμούς. Οι περιοχές αυτές ήταν: η Λαμία (46,5 βαθμοί), η Ελευσίνα (46,4 βαθμοί), η Αγχίαλος (46,2 βαθμοί), η Τανάγρα (46,0 βαθμοί) και η Λάρισα (45,2 βαθμοί).

Το τρίτο δεκαήμερο εκείνου του Ιουλίου σημαδεύτηκε από δύο γεγονότα. Το πρώτο από αυτά αφορούσε όλους τους Έλληνες που κάτω από ανελεύθερες συνθήκες κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε δημοψήφισμα - παρωδία της χούντας. Το νόθο δημοψήφισμα έλαβε χώρα στις 29 του μήνα και για τα αποτελέσματά του μιλάει καλύτερα παντός άλλου η ιστορική γελοιογραφία του αείμνηστου Βασίλη Χριστοδούλου που απεικόνιζε έναν λυράρη από την Κρήτη να παίζει και να τραγουδάει: «Μαθές δεν εματάγινε τέτοιο κουτί ρημάδι, ΟΧΙ να ρίχνεις το πρωί, να βγαίνει ΝΑΙ το βράδυ».

Το δεύτερο γεγονός ήταν προσωπικό. Στις 31 Ιουλίου παρουσιάστηκα στο 6^ο Σ. Π. της Κορίνθου για να εκπληρώσω τη στρατιωτική μου θητεία, η οποία τότε διαρκούσε 24 και πλέον μήνες. Από την παραμονή μου στην Κόρινθο θυμάμαι τη ζέστη, τη φοβερή έλλειψη νερού (πλέναμε τις καραβάνες με… άμμο), τις πορείες στα Εξαμίλια, το τραγούδι του Πασχάλη «Πατέρας και Γιος» που ακουγόταν όλη μέρα από τα μεγάφωνα του στρατοπέδου και την πίκρα μου, όταν, μετά την ορκωμοσία, δεν μου έδωσαν την πολυπόθητη 48ωρη άδεια. Πάντως, τα «δεινά» της Κορίνθου δεν ήταν τίποτε μπροστά σε αυτά που ακολούθησαν στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Καλό Σαββατοκύριακο, φίλοι μου