Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Η εκδήλωση του μπουρινιού της 21^ης Ιουλίου 1983 στον Θερμαϊκό, που στοίχησε τη ζωή 9 ανθρώπων και προκάλεσε μεγάλες υλικές καταστροφές, είχε ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στην ΕΜΥ και το ΓΕΑ. Η αιτία ήταν οι αναφορές των εφημερίδων, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης για ανυπαρξία μηχανισμού άμεσων προειδοποιήσεων των πολιτών από την ΕΜΥ για επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα τοπικής κλίμακας με μικρό χρόνο ζωής. Σύστημα προειδοποιήσεων για τις μεγάλης κλίμακας κακοκαιρίες υπήρχε, αλλά όχι για τα μπουρίνια. Πέρα από αυτό, το περιστατικό με το μπουρίνι της Θεσσαλονίκης και οι ελλείψεις της ΕΜΥ έγιναν μέρος της διένεξης που σοβούσε μεταξύ του πολιτικού και του στρατιωτικού προσωπικού για την υπαγωγή της Υπηρεσίας. Το μεν πολιτικό προσωπικό αγωνιζόταν για την «αποστρατικοποίηση» της ΕΜΥ, το δε στρατιωτικό προσωπικό, που υποστηριζόταν από το ΓΕΑ, ήθελε να παραμείνει η Υπηρεσία στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.

Ο αρμόδιος υφυπουργός του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας, στον οποίο μέσω του ΓΕΑ υπαγόταν η ΕΜΥ, και ο τότε αρχηγός του ΓΕΑ δεν ήταν διατεθειμένοι να καταπιαστούν με το ακανθώδες πρόβλημα υπαγωγής της Υπηρεσίας. Έριξαν όλο το βάρος στη δημιουργία ενός αποτελεσματικού μηχανισμού ενημέρωσης των πολιτών. Οι δηλώσεις τους ήταν χαρακτηριστικές: «Να διακόπτονται ακόμα και οι μεταδόσεις της Θείας Λειτουργίας από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση για να μεταδίδονται οι προειδοποιήσεις της ΕΜΥ». Θυμάμαι, αρχίσαμε αμέσως τις επαφές με την ΕΡΤ και καταφέραμε να δρομολογήσουμε διαδικασίες γρήγορης διασποράς και μετάδοσης των προειδοποιήσεων. Όμως, με την πάροδο των ετών οι συγκεκριμένες διαδικασίες ατόνησαν. Οι πληροφορίες αργούσαν να φθάσουν στον προορισμό τους και συχνά μεταδίδονταν ώρες ολόκληρες μετά την παρέλευση των φαινομένων. Υπήρχε όμως και άλλη μία αντικειμενική δυσκολία: η ΕΜΥ δεν διέθετε συστήματα προγνώσεων πραγματικού χρόνου (nowcasting) που απαιτούνται σε αυτές τις περιπτώσεις.