Κατάθεση ψυχής!

Σας μεταφέρω αυτούσιο το μήνυμα που μου έστειλε φίλος του μπλογκ, λάτρης του καιρού και προπάντων του χιονιού: 

«Από πολύ μικρός λάτρευα το χιόνι. Το περίμενα πώς και πώς να έρθει στην Αθήνα, στην Κυψέλη, στο διαμέρισμα που έμενα…Ήταν τόσο σπάνιο και έτσι ήταν ακόμη πιο συναρπαστικό.

Στηνόμουν στην τηλεόραση να ακούσω τους τότε μετεωρολόγους, τον Ζιακόπουλο, τον Καντερέ, τον Μελανίτη. Τότε δεν υπήρχε η ιδιωτική τηλεόραση, ούτε το διαδίκτυο. Ένα δελτίο καιρού υπήρχε και ο καιρός για τους αγρότες κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή, που έκανε πρόγνωση για πέντε ημέρες.

Πόσο δύσκολο ήταν να έρθει το χιόνι στην Αθήνα. Πόσες προγνώσεις δεν επιβεβαιώνονταν… Πήγαινα από το ένα μπαλκόνι στο άλλο τα βράδια και κοιτούσα τον ουρανό, αν είχε συννεφιάσει, αν έπεφταν οι πρώτες νιφάδες. Έβγαζα τα θερμόμετρα έξω να δω αν έχει θερμοκρασία χιονιού…

Και όμως, και όταν είχε τέτοια θερμοκρασία, ήταν πολλές οι απογοητεύσεις. «Χαλούσε ο κόσμος» στο Χαλάνδρι, στο Ψυχικό, και δεν έφτανε στην Κυψέλη! Αλλού γινόταν χαμός και από την Κυψέλη και κάτω λιακάδα… Να τρελαίνεσαι πραγματικά. Να έχει θερμοκρασία χιονιού και τα σύννεφα να μην κατηφορίζουν στο κέντρο!!

Από την άλλη, επειδή και η Μετεωρολογία δεν είχε κάνει τόσες προόδους, ήταν και αυτές οι σπάνιες στιγμές που έπεφτε έξω! Και εκεί που δεν το περίμενες καν, γινόταν η τεράστια έκπληξη.

Όταν λοιπόν ερχόταν το …τιμημένο, ήταν νύχτα γιορτής, Ξενύχτι. Ευχή να μη σταματήσει. Απίστευτες στιγμές. Βέβαια δεν ήμουν ο μόνος. Έβλεπες τη νύχτα να είναι αναμμένα τα φώτα στα μπαλκόνια, ανοιχτά τα παντζούρια και οι Κυψελιώτες να το περιμένουν. Και όταν, ….όταν σπάνια ερχόταν, να το χαίρονται, να βγαίνουν νυχτιάτικα στους δρόμους…., απλά και μόνο για να το δουν, να το αισθανθούν να πέφτει στο πρόσωπό τους.

Και όταν ξεκινούσε, ευχόσουν να μη σταματήσει, να μη το γυρίσει σε χιονόνερο.

Ήταν αυτή η άσπρη μέρα που ερχόταν στην Αθήνα και σε ταξίδευε… Η πόλη μεταμορφωνόταν. Οι ρυθμοί άλλαζαν.

Το χειμώνα του 1986-1987, σε εκείνη την απίστευτη κακοκαιρία του Μαρτίου, κάθε μέρα η ΕΜΥ προέβλεπε χιόνι στην Αθήνα και αυτό δεν ερχόταν. Μέχρι που ένα πρωινό ήρθε και έπιασε στους δρόμους, παντού. Πήγαμε στο σχολείο πρωί ίσα ίσια για να το χαρούμε. Κι ας μην είχαμε σχολείο.

Τα χρόνια πέρασαν. Η αγάπη για το χιόνι δεν πέρασε. Και στη Χαλκίδα το αποζητούσα. Και μετά το 2000 ήρθαν απανωτά χιόνια. Το 2000, το 2002, το 2004 κ.λπ.

Όμως με το πέρασμα το καιρού, το χιόνι δε χάθηκε, αλλά χάθηκε η ανεμελιά. Χάθηκε η αίσθηση της ασφάλειας των γονέων, που υπήρχε στην Κυψέλη. Και έτσι, όσα μεγάλωνα, έβλεπα και άλλα πράγματα. Ο νους και η καρδιά φόρτωναν από εμπειρίες, ευθύνες. Αλλιώς τα βλέπεις σαν παιδί κι αλλιώς σαν γονέας.

Πριν από χρόνια, που ζούσε ο πατέρας μου και κάναμε γιορτές στην Κυψέλη, άκουσα τον Ζιακόπουλο να λέει σε ένα καιρικό διαδικτυακό ραδιόφωνο: Καλό το χιόνι, αλά μην ξεχνάμε και τους άστεγους, μην ξεχνάμε και τα προβλήματα που φέρνει.

Κάποτε δεν το σκεφτόμουν αυτό. Ή για να πω την αλήθεια, και να το σκεφτόμουν, το έκρυβα κάπου βαθιά στο μυαλό μου, για να μη χαθεί η μαγεία του υπέροχου.

Τώρα όμως δεν είναι έτσι. Υπάρχουν άστεγοι κ.λπ. κ.λπ. Υπάρχουν και τα αδέσποτα ζώα.

Δεν ξέρω, ίσως άλλαξαν και οι εποχές. Τώρα, φαντάζουν όλα εκείνα του παρελθόντος πιο αυθεντικά, πιο «χειροκίνητα». Όχι τόσο αυτοματοποιημένα. Ακόμη και σήμερα βέβαια, στην εποχή της διαδικτυακής πλέον επικοινωνίας, βλέπεις τα πανηγύρια που στήνουν οι απανταχού «καιρόφιλοι», όπως λέγονται, στην αναμονή ενός χιονιά. Τα sites με τους ερασιτέχνες προγνώστες παίρνουν φωτιά. Εύχονται ο ένας στον άλλον «καλή χιονοκακοκαιρία», ζουν γι’ αυτό.

Η αγάπη για το χιόνι δεν πέρασε ποτέ. Μόνο που στην Κυψέλη ήταν παιδική αγάπη, αθώα αγάπη, ρομαντική προσμονή. Τώρα δεν είναι η ίδια. Τώρα είναι λίγο μουντή. Τώρα δεν ξεχνώ ότι οι νιφάδες είναι υπέροχες, ότι το λευκό τοπίο είναι μαγευτικό, αλλά….. Αυτό το αλλά…. βαραίνει το συναίσθημα. Και δεν είναι μόνο τα προβλήματα που φέρνει το πανέμορφο χιόνι. Είναι γενικότερα τα προβλήματα, οι ανασφάλειες, είναι η ίδια η ζωή που σε προσγειώνει… Είναι η πραγματικότητα αυτής της ζωής η χαρά να αντιπαλεύει τη λύπη, είναι ο ανθρώπινος πόνος, είναι ο θαυμασμός του ανθρώπινου μεγαλείου και στον αντίποδα η απέχθεια της ανθρώπινης «απανθρωπιάς».

Το τραγούδι που θα ανεβάσω κάποια στιγμή, το «Χιόνια στην καρδιά», ήταν πριν από χρόνια το αποτέλεσμα της επιθυμίας μου να αποτυπώσω σε στίχους αυτή την αγάπη μου για το χιόνι (και η φωτογραφία του χιονάνθρωπου είναι από την αυλή του σπιτιού στο χιονιά του 2004, αν θυμάμαι καλά). Τον παιδικό αυτό έρωτα. Δεν είναι δυνατόν, έλεγα, να μην έχω γράψει δυο στίχους για τον παιδικό μου έρωτα. Και η φανταστική ιστορία που περιέχει για μία αγάπη που χάθηκε είναι ο προβληματισμός πλέον για έναν παιδικό έρωτα που δεν τελείωσε ποτέ αλλά που έχει λιγάκι (έως πολύ) απομυθοποιηθεί.

Και το κατάλαβα ακόμη καλύτερα όταν ένα βράδυ τα παιδιά μου πριν από λίγα χρόνια, σε ένα χιόνι που έπεφτε γενναιόδωρα στη Χαλκίδα και το είχε στρώσει για τα καλά στους δρόμους, μου είπαν: «Δεν σε βλέπουμε να ενθουσιάζεσαι και τόσο, μπαμπά….».  

 

Μια ρομαντική εικόνα οδηγεί

μια παλιά κιθάρα, μια φωνή

κι έχει το τραγούδι κάτι από ψυχή

κάτι από παιδιού την προσευχή…

 

Αφιερωμένο στις παιδικές ψυχές όλου του κόσμου»

 

Χαράλαμπος (Χάρης) Αλεξίου