Αναμνήσεις από τα Γιάννενα

Η Παμβώτιδα κατοπτρική, του Τρύφωνα. 

 

Οι αναμνήσεις μου από τα Γιάννενα ξεκινούν από μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν ο πατέρας μου είχε κατεβεί για δουλειές από την Κόνιτσα στην ηπειρωτική πρωτεύουσα και με πήρε μαζί του. Με πήγε στον μόλο, όπου είχα χαζέψει με τους ερασιτέχνες ψαράδες και είδε κι έπαθε να με ξεκολλήσει, τάζοντάς μου παγωτό και καπέλο. Στη συνέχεια μπήκαμε στο καΐκι και πήγαμε αρχικά στο Νησάκι και στη συνέχεια στη Ντραμπάτοβα για φαγητό. Όλα ήταν εντυπωσιακά για μένα και περισσότερο από όλα αυτά που μου είπε ο πατέρας μου για την ιστορία των Ιωαννίνων και τους θρύλους της Παμβώτιδας. Αργότερα έμαθα για τη Ντραμπάτοβα την παρακάτω ιστορία των χρόνων του Αλή Πασά που διηγείται ο σπουδαίος ιστοριοδίφης των Ιωαννίνων του 20^ού αιώνα Δημήτριος Σαλαμάγκας.

«Ο Αλής», λέει ο Σαλαμάγκας, «συνήθιζε να πηγαίνει για διασκέδαση σε ένα κιόσκι κοντά στη Ντραμπάτοβα παίρνοντας μαζί του πάντοτε κι έναν Αράπη, που ήταν άριστος κολυμβητής. Μια χρονιά είδε τα νερά της Ντραμπάτοβας πολύ ελαττωμένα, σχεδόν λειψά, και το στόμιό της ανοιχτό, σαν στόμα Άδη. Πλησίασε για να κοιτάξει, μα δε μπόρεσε να διακρίνει τίποτα στο βαθύτατο εκείνο σκότος. Διατάζει τότε να ανάψουν ένα λύχνο, και ταυτόχρονα τον Αράπη του να γυμνωθεί και να μπει να ερευνήσει το εσωτερικό της σπηλιάς. Ο δυστυχής Αράπης γδύθηκε, όμως φοβόταν να μπει στο σκοτεινό εκείνο άντρο∙ και τρέμοντας αρνιόταν. Ο Αλής θύμωσε και τραβάει το σπαθί να τον κόψει. Ο Αράπης, τότε, βλέποντας τον άμεσο κίνδυνο ρίχτηκε στα παγωμένα νερά. Μόλις όμως μπήκε και βγαίνει αμέσως, τρέμοντας και πνευστιώντας:

-Πασιά μου, φώναζε, κόψε με καλλίτερα, παρά να μπω σ’ αυτή την κόλαση.

-Και τι είδες εκεί μέσα, που σε τρόμαξε τόσο πολύ; ρώτησε ο Αλής.

-Άδη και Κόλαση και θάλασσα μαύρη, Πασιά μου, αποκρίθηκε ριγώντας ο Αράπης».  

Ο Δ. Σαλαμάγκας μας πληροφορεί ακόμα ότι όταν κάποιοι γεωλόγοι πήγαν στο Νησί, οι κάτοικοι τους είπαν ότι «όλο αυτό το βουνό, είναι κούφιο∙  κι  έχει μέσα άλλη λίμνη, το ίδιο σαν και τούτη μεγάλη.

-Και πώς το ξέρετε εσείς αυτό; ρώτησαν οι σπηλαιοερευνητές.

-Από τους παλιούς αποκρίθηκαν εκείνοι∙ κι από τον Αράπη του Αλή∙ κι από τα ψάρια, που όταν ο χειμώνας είναι βαρύς, μπαίνουν μέσα όλα, και ξεχειμωνιάζουν∙ και μόλις γλυκάνει ο καιρός αρχίζουν και ξαναβγαίνουν∙ όμως και πολλά που χάνονται εκεί μέσα∙ γιατί δεν ξαναβγαίνουν τόσα πολλά, όσα μπήκαν…»

Καλή Κυριακή, φίλοι μου!