Ο άλλος «καιρός» του Πάσχα

Κάποιος που ασχολείται με τον καιρό, διαβάζοντας την πρώτη στροφή του παρακάτω ποιήματος του Διονυσίου Σολωμού, μπορεί να σκεφθεί ότι αρκετές φορές στη χώρα μας ο καιρός του Πάσχα δεν είναι τόσο ιδανικός. Όμως, φίλοι μου, ο εθνικός μας ποιητής στο εξαίσιο ποίημά του μιλάει για έναν άλλο «καιρό», ο οποίος στέκεται πέρα και πάνω από τα σύννεφα, τους νοτιάδες και τις βροχές.

Μιλάει για το  διαχρονικό καιρό της Ημέρας της Λαμπρής που είναι πάντα λουσμένος στο ανέσπερο πασχαλινό φως. Το φως της ειρήνης, της δικαιοσύνης, της αλήθειας και της ελπίδας που τόσο ανάγκη έχουμε ο καθένας μας χωριστά και ο τόπος μας στο σύνολό του.  

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΑΜΠΡΗΣ

Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε

της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,

σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε

τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη,

και από εκεί κινημένο αργοφυσούσε

τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,

που λες και λέει μες της καρδιάς τα φύλλα

«γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα».

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόραις

όλοι, μικροί, μεγάλοι ετοιμασθήτε,

μέσα στις εκκλησιές τες δαφνοφόραις

με το φως της χαράς συμμαζωχθήτε,

ανοίξατε αγκαλιές ειρηνοφόραις

ομπροστά στους Αγίους, και φιληθείτε,

φιληθείτε γλυκά χείλη με χείλη,

πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι…